Многу мајки, јадат сув леб. Други пак, го немаат и него. Во мала, ладна и темна одаја живеат. Сами, тажни и често расплакани. Но солзите ги кријат, децата да бидат среќни. Некои се облечени со облека парталива, но има и такви, што смрзнуваат и без неа. Без дрва, понекогаш и без светлина, седат со вкрстени раце топлејќи се себеси. Срцето останува ладно, оти сите гледаат настрана. Нашите мајки, што цел живот работеле не изгледале и трпат се за нашиот мир и нашиот поубав живот. Да не гледаме од далеку! Да ги отвориме очите и да ги испружиме рацете! Никој не заслужува повеќе, него ли сопствената мајка!
0 comments:
Post a Comment